سرایشی از روح الله طالبی

مهلـکه ی درد

از جفای نارفیقان خستـــــم
 دلخوش آنچه که دارم هستــــم
هر چه که از کف من رفت غمی نیست که بـــــاز
حضرت عشق درین مهلکه درد
بگشاید دری و
از سر لطف و کرم باز بگیرد دستم
هر چه شد لطف خدا...
هر چه نشد، حکمت اوست...
نرسیده ضرری تا بکنون از بر دوست
پس امیدم به خدا باشد و فکرم آزاد
که خدا می شنود از دل من این فریاد
که دلــم آشوب است، از برای فردا
دلخوش مردابــم؛ به امید دریــــا
دست و پا می کوبـــم، از سحر تا به غروبـــــــ
تا ببینم فرجـــی؛ تا شود حالم خوبــــــــ
آه ازِِیــــــن دل، که به تنگ آمده استــــــــ
آه ازین جــــان، که ضعیف و خسـتـسـتـــــــــ
ولی با این همه ماتـــــــم
به دلـم افتــــاده، آخرش شیرین است
ایـــــن نـــویـــد زیبــــا
مرهــــمی بـــر زخـــم این دل غمگیــــــن اسـت
بــــه امیـــــد آنـــروز
در تلاشـــم هـــــــر روز

   [مـوزیـک پـس زمـیـنـه]